CEZASIZ ÇOCUK EĞİTİMİ NASILDIR?

   Sağlıklı çocuk, ceza ile korkutularak veya mükâfat ile yönlendirilerek davranış kazandırılmış çocuk değildir. Sağlıklı çocuk; bir davranış yanlış olduğu için o davranıştan uzak durulabilecek iradeyi kazanmış çocuktur. Cezasız çocuk eğitimi olmaz demeyin. Ceza vermeden de çocuğunuzu eğitmeniz mümkündür. Siz nasıl davranırsanız çocuğunuzda size öyle davranıyor aslında asıl kaynak ailedir. Bu yüzden aile ne kadar iletişimi kuvvetli ve pozitif olursa çocukta ona göre şekillenir. Ailedeki sorunlar çocuğa yansıdığı için çocukta farklı davranışlar sergiliyor ve aile bu sefer ceza vermeye başlıyor. Ceza verdikçe çocuk daha fazla farklı şekilde davranışlar sergiliyor. Sürekli aile ceza ya da ödül vererek hayatları devam ettirmeye çalışıyor. Bu seferde çocuk iyi bir şey yaptığında ödül geleceğini biliyor, kötü bir şey yaptığımdan ise cezanın geleceğini tahmin ediyor. Çocuk ailesinin nasıl problem çözdüğünü görüyor ve kendi de öyle problem çözmeye başlıyor. O yüzden aile her zaman çocuklara örnek olmalıdır.

 

Çocuklar dedeleriyle, anneanneleriyle ve babaanneleriyle de görüştürülmelidir. Onlarla arası iyi olmalıdır. Onlarında davranışları çocuklar için önemlidir. Anne ve babanın annesine ve babasına olan davranışını gören çocuk anne ve babasına öyle davranmaya başlar. Evdeki etkenler ve dışarıdaki etkenlerden dolayı kötü davranış sergiler çocuklar ve ailede ceza vermeyi yol bilir. Ceza bu sefer çocuğun kişiliğini bozmaya başlıyor. Çocuk terbiyesinde suç işleyen çocuğa ceza verileceği adlandırır. Ceza ile adam olunacağını düşünür aileler. Peki suç işleyen çocuğa ceza korkusu ile terbiye etmek ne kadar vicdanidir. Sizi mahcup eden bir çocuğunuz varsa ceza vermek yerine tebessüm etmek, çocuğun normalleşmesine yardım eder. Çocuk ne kadar kabahatli olursa olsun ona koşulsuz bir saygı ile yaklaşmak gerekir ki, olumsuz davranış olumlu hale dönüşsün. Özellikle olumlu davranışlar kazandırılmalıdır.

Çocuk Eğitiminde Ceza

Ceza, çocuğun kabiliyetlerini körelttiği gibi, negatif bir terbiye usulüdür. Çocuk terbiyesinin özü, çocuğun vicdanının sesini duyabilmesine zemin hazırlamaktır. Anneler ve babalar çoğu defa çocuklarına karşı davranışlarının şiddet içerdiğini fark etmezler. Şiddet bir ceza türüdür. Büyükler “bizde çok dayak yedik, çok ceza aldık ne olacak ki” derler. Bu tabir çok yanlıştır. Onların zamanında öyle oldu diye sizde şimdi çocuğunuza böyle yapacağınız anlamına gelmez. Ceza verilirken ceza alan kişi bu arada ceza vermeyi de öğreniyor. Büyüyüp çocuğu olduğundan ya da başka yerlerde o da ceza vermeye başlıyor. Bu yüzden şiddet ve ya ceza önceki nesilden bir sonraki nesile aktarılacak bir şey değildir. Maalesef bulaşıcı hastalık gibi devam etmektedir. Şiddet ve ceza ile çocuğunu terbiye temek isteyen kişi, kötü niyetli olmayabilir fakat şiddetin kendisi kötüdür ve her zamanda kötü kalacaktır. Oysaki fiziki ve sözlü şiddette aynıdır.

Ceza, şiddetin ilk basamağı haline gelmiştir. Bir davranışın edilmesi uzun sürebilir ama ebeveynler hemen sonuç bekliyorlar. Uzun sürünce olmuyor diye düşünüp kendi bildiklerini yapmaya devam ediyorlar. Sonra da çocuk daha fazla suç işlemeye başlıyor ve ailede daha fazla cezalarına devam ediyor bu böyle sürüp gidiyor.  Ceza alan çocuklarda birçok davranış bozukluğu ortaya çıkmaktadır. Ceza utanma duygusunu yok etmeye başlar. Ezik ve silik bir kişiliğe sahip olurlar. Öfke patlaması yaşarlar. Nefret duygusu besler, yalan söylemeye başlar, suçluluk duygusu pekişir, ceza verenin saygınlığı zedelenir.

Çocukları ceza ile terbiye etmeye çalışmak yanlış bir usuldür. Çocukların ceza ile değil aksine; vicdan ile terbiye olunması gerekir. Çocuk, annesinin ihmaline uğradığı kadar vicdanı katılaşır. Çocuğun karşısında duru bir vicdan ile var olmak gerekir. Annenin kendisini çocuğuna göre ayarlamaya çalışması, çocuğu rahatlatacak ve çocuk sağlıklı bir ruhi gelişim gösterecektir. Bu yüzden anne ve babanın zamanı geniş olmalıdır. Dar zamanda çocuk yetiştirilmesi mümkün değildir. Çocuklar ailesiyle zaman geçirmelidir. Kız çocuklar anneyi, erkek çocuklar ise babayı kendine model alırlar. Anne ve babalar çocuklara örnek olurken bunlara dikkat et etmelidir. Çocukları bir suç işlediğin konuşulmalı asla kızılmamalı sorunun kaynağına inilmeli ve bir daha o davranışı tekrar ettirmemeye çalışılmalıdır. Bu süreçte sevgiyi üzerlerinden eksik edilmemelidir. Her zaman kendilerinin sevildiğini bilmelidir. Asla kıskandırılmamalıdır. Kimseyle çocuğunuzu kıyaslamasın. Özellikle kıskandırmak çocukların daha fazla yaramazlık ve sıkıntı çıkaracağını gösterir.

Çocuk Eğitiminde Anne Ve Baba

Çocuklar anne ve babalarını paylaşmak istemezler bu yüzden kıskanma duygusu olurlar ve bu duyguyla birçok suç işleyebilirler işte bu süreçte ceza verilmemesi gerekir aslında bunları sadece kıskandığı için yapmıştır. Çocuklar bazen suçlarında ısrarcı olabiliyor bu süreçte iste sizde ısrarcı olun ceza vermemek için ve bu davranışı ortadan kaldırmak için elinizden gelen her şeyi yapın. Onunla konuşmayı deneyin, onunla iyi iletişim kurun göreceksiniz artık eski yaptığı suç olacak şeyleri yapmamaya başlayacak ve sizi dinleyecektir. Dinlemeyecek çocuk, anne babayla iletişimi az olan çocuk demektir. Bu sebepten anne ve babalar çocuklarıyla iyi ve kaliteli iletişim kurmalıdır. Emin olun siz söylediğiniz zaman o sizi anlayacak ve bir daha yapmayacaktır.

Çocuklar ne suç işlerse işlesin ceza vermeyin o suç altında yatan sebep ve ya sebepleri arayın ve çözmeye çalışın. Çözmediğiniz her sorun büyüyecek ve daha büyük suç işlemesine sebep olacaktır. Zaman sizin zamanın değildir, çocuklar sizin geleceğinizdir. Çocuk eğitimi ve terbiye konusunda bunu mutlaka dikkate alınmalıdır. Özellikle bu dönemde sabırlı olunmalıdır. Oysaki çocuklar sorunların kendi aralarında çözülmesini isterler. Şunu asla akıldan çıkmamalıdır cezasız çocuk eğitimi olmaktadır.

Sitemizin diğer blok yazılarını okumayı unutmayın!